Η μουσική είναι επικοινωνία συναισθημάτων και ιδεών. Γι’ αυτό, έπειτα από πρόταση του ακαδημαϊκού προσωπικού και με ομόφωνη απόφαση της Συγκλήτου, το Τμήμα Ψηφιακών Μέσων και Επικοινωνίας της Σχολής Τεχνολογικών Εφαρμογών του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας αναγόρευσε επίτιμο διδάκτορα έναν από τους μεγαλύτερους συνθέτες της χώρας, τον Σταύρο Ξαρχάκο. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2018 στο αμφιθέατρο «Σπύρος Αρσένης» στην Κοζάνη, στις 7:30μ.μ. Στην εκδήλωση παρευρέθηκε πλήθος κόσμου μετά από πρόσκληση του ΤΕΙ. Η ομάδα επικοινωνίας υποστήριξε επικοινωνιακά την εκδήλωση με παραγωγή γραφιστικών, ραδιοφωνικής πρόσκλησης, βίντεο και αναρτήσεων στα κοινωνικά δίκτυα.
Πριν την έναρξη της αναγόρευσης προβλήθηκε βίντεο-αφιέρωμα στον Σταύρο Ξαρχάκο που δημιούργησε η ομάδα επικοινωνίας.
Ο Σταύρος Ξαρχάκος, στην ομιλία που ακολούθησε μετά την αναγόρευση, επεσήμανε ότι το έλλειμμα “δεν οφείλεται στην πνευματική και πολιτιστική υστέρηση της ελληνικής κοινωνίας αλλά στο γεγονός ότι στο εσωτερικό της χώρας μας υπάρχουν δύο Ελλάδες. Η Ελλάδα του πολιτισμού και η Ελλάδα του υλισμού, της μετριότητας, της ασχήμιας”, όμως εξέφρασε την αισιοδοξία του ότι “το Θείο Δαιμόνιο της Ανθρωπότητας μπορεί να τα ξεπεράσει όλα, εφόσον κινητοποιήσει και πάλι τις πνευματικές και ηθικές δυνάμεις και αξίες, που τρέφονται από εκείνες τις άχρονες και άχραντες πηγές. Όπου υπάρχει κίνδυνος, εκεί φυτρώνει και η σωτηρία.”
Την τελετή πλαισίωσαν τα μουσικά σχολεία της Σιάτιστας και της Πτολεμαΐδας.
Δείτε εδώ φωτογραφίες από την εκδήλωση.
ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΙΜΟΥ ΔΙΔΑΚΤΟΡΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΟΥ ΤΕΙ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ κ. ΣΤΑΥΡΟΥ Λ. ΞΑΡΧΑΚΟΥ
“Πρέπει να ξέρετε, ότι μια τέτοια τιμητική διάκριση είναι κάτι πολύ αλλόκοτο, δηλαδή τα συναισθήματα που μπορεί κανείς να έχει, είναι πάρα πολλά, η συγκίνηση είναι πάρα πολύ μεγάλη, διότι είναι μια τιμητική διάκριση, όπου είναι ένα μεγάλο φορτίο. Και όποιος το σηκώνει αυτό το φορτίο πρέπει να ξέρει, τι θα επακολουθήσει! Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, που μπορώ και είμαι Μέλος της Κοινότητας.
Παρά το γεγονός ότι είναι μια ημέρα γιορτινή σήμερα, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου για έναν μεγάλο προβληματισμό που έχω. Δεν θα είμαι πολύ δυσάρεστος, θα είμαι λίγο.
Με την είσοδο στην κρίση, το διακύβευμα στο δημόσιο διάλογο του ελληνικού κράτους επικεντρώθηκε στην επιδίωξη πρωτογενούς πλεονάσματος στην οικονομία. Η έννοια του πνευματικού πλεονάσματος, όσο κι αν στο παρελθόν κατείχε στους σκοπούς της πολιτείας μια πολύ περιορισμένη θέση, τώρα έχει εξαφανιστεί ολοσχερώς. Ζούμε όντως ένα πρωτοφανές πνευματικό έλλειμμα, το οποίο είναι εμφανές κυρίως στο σύνολο των θεσμών της πολιτείας συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων που προορίζονται ως εκ της φύσεώς τους, να παράγουν γνώση και πολιτισμό. Το έλλειμμα αυτό αφορά λοιπόν τόσο στην παραγωγή πνευματικού πλεονάσματος, όσο και στο ενδιαφέρον για την αξιοποίηση της γνώσης και του πολιτισμού, που συμβαίνει να παράγουν οι Έλληνες και στην Ελλάδα αλλά και στη Διασπορά. Η ελληνική κοινωνία και στην Ελλάδα και έξω εμφανίζεται να κατέχει μια σημαίνουσα θέση στην παραγωγή γνώσης και πολιτισμού. Έχει διαπιστωθεί, ότι διαθέτει τον υψηλότερο δείκτη επιστημόνων στον κόσμο, σε αναλογία με τον πληθυσμό της και έναν από τους υψηλότερους δείκτες πτυχιούχων όλων των βαθμίδων στη Δημόσια Διοίκηση.
Με την κρίση όμως των τελευταίων ετών ένας πολύ μεγάλος αριθμός – μάλλον εξαψήφιος – νέων επιστημών στους οποίους η ελληνική κοινωνία δαπάνησε ισχυρό κεφάλαιο και προσδοκίες, αναγκάστηκε να δραπετεύσουν στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα το πνευματικό τους κεφάλαιο να παρέχετε δωρεάν για την ευημερία και την προκοπή άλλων χωρών. Το έλλειμμα λοιπόν δεν οφείλεται στην πνευματική και πολιτιστική υστέρηση της ελληνικής κοινωνίας αλλά στο γεγονός, ότι στο εσωτερικό της χώρας μας υπάρχουν δύο Ελλάδες. Η Ελλάδα του πολιτισμού και η Ελλάδα του υλισμού, της μετριότητας, της ασχήμιας. Σε αυτή την δεύτερη Ελλάδα ο πολιτισμός και η γνώση αποτελούν τον μέγιστο εχθρό, που πρέπει πάση θυσία να γίνει οικείος ή να σωπάσει. Η Ελλάδα λοιπόν του πολιτισμού, βρίσκεται αντιμέτωπη με αυτήν την δεύτερη Ελλάδα, που εκφράζουν οι κάτοχοι των θεσμών με προέχοντες τους θεσμούς της πολιτείας. Πώς αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα αυτό, που απειλεί την ίδια την υπόσταση του εναπομείναντος ελληνισμού!
Δυο αιώνες κράτους αποδεικνύει, ότι δεν αρκεί η δεοντολογία ή η διαμαρτυρία, απαιτείται κυριολεκτικά αλλαγή πολιτείας. Μια πολιτεία, που θα υποχρεώνει την πολιτική να πολιτεύεται για το κοινό συμφέρον. Εάν αυτό δε συμβεί, η Ελλάδα είτε θα μεταβληθεί από χώρα σε χώρο, είτε θα σβήσει ως εθνική πολιτισμική συλλογικότητα, είτε θα οδηγηθεί – εν απογνώσει βέβαια- σε μια εξέγερση χωρίς ορατό μέλλον. Ποτέ μέχρι σήμερα ο Ελληνισμός, δεν αντιμετώπισε με τόσο έντονο και βάρβαρο τρόπο το ζήτημα της επιβίωσης του! Ξέρω, ότι βρισκόμαστε στη δύνη μιας παγκόσμιας κρίσης η οποία απειλεί σήμερα το πνεύμα μας και ίσως και τη ζωή μας. Και εκδηλώνεται με φαινόμενα παρακμής στον χώρο της τέχνης. Εδώ φαίνεται ότι ο υλισμός και η εγκεφαλικότητα έχουν κυριεύσει τις γενιές των τελευταίων ετών. Ξέρετε, μια πόρτα χωρίζει την τέχνη από τη διασκέδαση. Και αντί να ανυψώνεται κανείς πάνω από την καθημερινή ζωή ή να αποσπάται από αυτήν μέσω της τέχνης, αποζητά μόνον την διασκέδαση, διανοητικά ερεθίσματα ή ακόμη και την ικανοποίηση των αισθησιακών αναγκών και έτσι, η λέξη «ανύψωση» να υπάρχει μόνο, ως αεροναυτικός όρος.
Τα νέα πρότυπα δεν διατελούν πια στην υπηρεσία ενός πνευματικού πολιτισμού, που καλλιεργεί την επιστήμη για χάρη της γνώσης και αναγνωρίζει την τέχνη, ως εκδήλωση της ανώτερης φύσης του ανθρώπου. Με άλλα λόγια ο υλικός πολιτισμός έχει σφετεριστεί την διαχείριση των αξιών του πνευματικού πολιτισμού. Έτσι, το κλίμα του εσωτερικού μας χώρου, γίνεται σιγά-σιγά ψυχρό και ψυχρότερο. Παράλληλα με τη βελτίωση των εξωτερικών βιοτικών αναγκών, βλέπουμε να πτωχαίνει η εσωτερική μας ζωή με σκοπό τη μαζική κατανάλωση της διασκέδασης.
Αν σήμερα οι Μούσες μοιάζουν εξαντλημένες, αν ήρθε στην ψυχή ένα παγερό φθινόπωρο, αν τα χαρίσματα και οι προσπάθειες της σημερινής γενιάς προσανατολίζονται ουσιαστικά στην ύλη και την τεχνική, αν το πνευματικό κλίμα της εποχής μας έχει, όπως και το γήινο, αλλάξει απειλητικά… η αισιοδοξία μου, μου λέει, ότι το Θείο Δαιμόνιο της Ανθρωπότητας μπορεί να τα ξεπεράσει όλα, εφόσον κινητοποιήσει και πάλι τις πνευματικές και ηθικές δυνάμεις και αξίες, που τρέφονται από εκείνες τις άχρονες και άχραντες πηγές.
Όπου υπάρχει κίνδυνος, εκεί φυτρώνει και η σωτηρία.
Ευχαριστώ πολύ!”
0 σχόλια